Nasa Camayan kasi sila.

Kanina lang, pag-open ko ng FB accoount ko, nakita kong may tagged photo ako. Although yes, I anticipated na may tagged photo ako, stunned pa din ako na ito pala yung bubulaga sakin. A picture of Be Careful With My Heart cast going inside Ocean Ad to watch the sea lions daw. 

This came from Racquel. Ammiel's anak-anakan/classmate/tropa/ my friend too/ ading. She works there. Her mummy actually. She's there for her OJT. Sabi don sa isang episode, maga-outing sila (BCWMH cast) sa Subic. Sa sobrang dami ng beaches dito sa Subic, from SBMA to Sta. Cruz(dulo ng Zambales) matatagpuan ng beach, di ko inaasahan na sa Camayan Beach sila. Maganda nga don. May mga unggoy. Nanenok nga yung isang loaf ng tinapay nila Ammiel don nung nagswimming sila. Maganda. Sobrang ganda and malayo sa polusyon. SBFZ kasi talaga yon, it's not the Subic. It's SBFZ. Subic Bay Freeport Zone is different from Subic. Subic is the town, while SBFZ is not. Zambalenos knows that. Sobrang maintained yung SBFZ. Sper implemented yung policies kaya maganda don. Anyway, we went there. Malapit sa Ocean Ad. Don sa parking lot may mga fishes na pwedeng pakainin. As in dagat na pagdating. 

Maganda don. Actually, sa lahat naman ng beaches ng Zambales magaganda. May mga hindi pa nadidiscover at hindi pa nadidevelop. 

Going back, nainggit ako. They're so near yet so far. Tatlong ride lang malapit na oh! As  in malapit lang! Pwedeng pwedeng puntahan kaso late ko na nalaman. While watching, parati ko sinasabi, "waaaaah, nasa camayan sila!" Naiinggit lang talaga ako kay Kelkel. T_T

Then sabi niya, hindi niya nga din malapitan. Sabi ko OK lang. parehas kami :D haha.
Mas bagay sa kanya yung  'they're do near yet so far.' Hindi niya kasi malapitan kasi nga empleyado din siya don. Busy siya. hahaha. 

Pero nakakatuwa kasi nakakaabot sila ng Camayan. Pride yon! 

In an Orphanage

Maliagaya Home Orphanage. 970 Capt. Samano St. Area A, Camarin Caloocan City. Full address.

Tama. Sa orphanage nga ako lumaki. Sa orphanage ako nagkaisip. Sa orphanage ako nakatira. Sa orphanage ako kumakain. Sa orphanage, maraming bata. Maraming kalaro. Tama. Doon nga. Ngunit hindi ibig sabihin na ako'y ampon. Magulo? Oo. Magulo. Magulong masaya. 

Mahirap nga sigurong isipin na ang batang nakatira sa ampunan ay hindi talaga ampon. Kalimitan kasi lahat ng batang nasa ampunan ay ampon. Ngunit hindi ako isa sa kanila. Kami. Hindi kami kabilang sa kanila. Kami ay mga tunay na anak ng Director ng Ampunan. Si mama at papa. Sila ang nagsilbing mga magulang sa mga batang naandon sa ampunan. Marami kaming mga kapatid, not biologically, but technically.

Apat kaming magkakapatid. Pero si Bunso, she never experienced living like an orphan. Pasara na kasi ang orphanage non nung pinanganak siya. Hindi na niya na-experience ang mga laro kasama ng napakaraming mga kuya at ate.  

I remember, simula bata hanggang sa grade schooler ako, natutulog ako sa kwarto naming family. Nakahiwalay ang room namin sa room ng mga bata. May sarili kaming bathroom, sala, bedroom sa loob ng malaking bahay bukod sa mga bathroom, bedroom at sala ng mga ampon. Starting grade 4 ako, inilbas na ako ng room namin. Ang room namin ni Kuya ay room na ng mga bata. sa boys room siya, sa 2nd floor, sa girls room naman ako sa 1st floor, katabi ng room namin talaga. Hindi ko alam bakit nila ginawa yon. 

Kapag lumalapit na ang season ng Christmas at New Year, may mga pumupunta ng orphanage para magconduct ng program. Mga bisita as we call them. They are mostly mga college students na mas gustong magkaroon ng Christmas party kasama yung mga bata kesa sa magparty sila na sila-sila lang. Kadalasan, kasama kami. Even though that party is intended for the orphans lang. Kasama kami. Yung mga bisita usually asks,  "where are your parents? Why are you here?" Nagugulat silang sinasagot naming nasa ampunan din yung mga parents namin and because it is where we live. Actually, napapa-nganga na lang sila tapos minsan hindi kami sinasama sa mga games o kaya sa ibang mga activities nila for the kids. Okay lang, pero sa loob loob, sana kasama din kami. Bata pa kami non e.Dahil Christmas nga kapag may ganon, kalimitang nalulunod kami sa mga gifts. New toys. Lots of food. Christmas Money galing kila Lolo and mga box ng clothes. ANG DAMI! Nakakalunod nga. Kaya nung lumipat kami dito sa Zambales, andami naming iniwan. Ilang balikbayan box din yung iniwan namin don sa orphanage. Kasama na yung mga favorite books ko. Gulagulanit na daw kasi kaya iniwan na. Archie Comics. Sweet Valley Series (hanggang sa magdalaga sila kumpleto), Give Yourself Goosebumps- anim ata yon, Goosebumps-ilang books din yon,encyclopedias, yung Almanac for Kids ko, mga Reader's Digest (Compilations ng mga literary pieces nila, although nadala namin yung iba) tapos halos lahat ng mga soft bound iniwan. Ayaw ko talaga, kaso hindi maiwasan. Hindi pwede. Naiyak nalang ako. 

Anyway, naalala ko din don, kapag may kailangan ang litanya ay "kuya/ ate pakuha ng tubig." Then comes my water. Mala-senyorita't senyorito kami don. But we still do chores. Just like the other kids. I learned how to wax the floor, scrub, sweep, wash dishes and clothes, and magpaligo ng aso. Sa mga chores, gumagawa kami.sa mga chores lang. Kaya nung kami nalang sa sarili naming bahay, nahirapan kami. Nasanay kasing may ibang kumikilos para samin kaya ayon. Hirap sa gawain. 

Minsan kapag may issues sila about sa Orphanage, o kaya naman kailangan pag-usapan, nakukulong kami sa kwarto. Kaming magkakapatid. Di kami pwede makinig, di kami involved, at di kami mai-involve. Although magkakasama kami sa iisang bahay, ang issues nila y di kami kasama. May division pa din naman. 

Kapag sunday, we go malling. Sa mall lang, kain don, tapos tambay. Kami lang family. Minsan kasama mga bata. Pero madalas, kami lang. May mga picnics kami. Experienced a lot of that. We also had a picture na may uniform kami and we went to Luneta and QC Circle. It was a lot of fun kasi maraming mga bantay. Maraming nau-uto. "kuya let's go there!" "Ate, don tayo!" Kaya nakakapunta sa malayo kasi may bantay.

Twice din na nakapanood ng game ng San Miguel sa PBA. Sila lang pala. Not me. Nung una, may bulutong ata ako kaya hindi ako pinasama. Nung pangalawa, sinundo kami sa bahay. Pumunta muna kami sa bahay nila ate Cathy Uichico, wife of Jong Uichico. Friends kasi sila ni Lolo and they sponsor the orphanage,too. Pinakain muna kami then, ayun na. We  went to the game. A memory worth remembering pero ang natatandaan ko lang don, yung kinain namin, hotdog, then maganda yung bathroom nila, sigaw lang kami ng sigaw ng "defense". Then laughs and then get tired. Pagkabata. 

Nung nag-kinder si Kuya kasama ako sa klase niya. Saling kitkit. Pero dahil saling kitkit ako, hindi ako masyado sa mga discussions nila. More on upo and kain lang ginagawa ko. At dahil nga nasa orphanage kami, hindi sila papa ang naghahatid sundo samin, Binabantayan kami nila Kuya. Salit-salit sila. Hindi ko nga lang alam kung may schedule talaga sila, kasi salit-salit sila. Pero nung ako na yung nag-kinder sa St.Luke's hatid sundo na kami, pero dahil kasi nagtuturo don si Mama. Pero minsan sila Kuya pa din yung kasama namin. Nung si Ammiel na yung nag-kinder, hindi pa din sila papa yung naghahatid-sundo samin. Sila kuya pa din. Bantay-sarado.Trabaho ata nila yon. Maghatid-sundo samin. 

Hindi kami nawawalan ng kalaro doon. Halos hanggang gabi naglalaro kami. Pero never akong nakalabas ng compound, unless papasok sa school. Hindi ko din naranasan na maggala. Nung pasarado na yung Orphanage, don ko nasimulang maggala. Pagtapos ng klase tambay sa mall o kaya naman sa park with classmates.Hindi ko din naranasan na mangaroling. Hindi kami nangangaroling. Hindi kami pinapalabas. Kahit na andami naming mapapangarolingan kapag nangaroling kami. Delikado kasi. Paglabas ng bahay, kalsada agad. Yung mga alaga nga naming aso kapag lumalabas nasasagasaan, kami pa kaya. 

I could go on and on about my childhood pero sobrang haba na neto. 

Ang sarap balik-balikan yung mga pangyayari nung kabataan. Lalo na kung yung kabataan mo e hindi ordinaryo. Sobrang hindi ordinaryo.

love for Singkit.

When I was still in my gradeschool, they always tell us that if we don't have crushes we're not girls. My classmates would talk about who they have a crush on in our school and so on and so forth, but I, I don't find them interesting. I don't know why it's just like that. Palagi ko yon iniisip but then, I had a crush on someone, my first ever crush, Billy Gilman. He's a child singer and I always love to hear him sing. I am always tuned in to MYX, and MTV hoping I could always see and ear him. That is how I got glued on MTV and even taught my boy bestfriend about MYX, (nung kelan ko lang nalaman na sakin pala natutunan ni Don ang makinig sa music and manuod ng mga MV's.) Up till college, he was still my crush.

Then, I understood myself. I don't get easily get attracted to boys. Lalo na yung mga gwapo nga, puro pa-cute lang naman tapos kakanta daw sa mga mall shows pero kahit sana medyo mailapit yung tono sa katotohanan hindi magawa, o kaya naman sasayaw tapos masasabi mo, "Buti nalang gwapo siya."
Marami kasing mga naglalabasang ganon ngayon e.

Pero kahit choosy ako (over! crush lang choosy pa) e bakit? I have standards. haha.... back to reality, kahit choosy ako, marami ako crush. ayiiiiiie :D


Una na si Matteo Guidicelli. Well, oo hindi siya singkit, pero kasi ewan ko, ang gwapo niya kasi ^_^ sige na pagbigyan. Sadyang gwapo lang talaga tong taong to. :))

Sunod tong dalawang to. Si JR at JB, tuwang tuwa kasi ako sa kanila nung sa DreamHigh2 sila. Ayan na singkit na. 

Then si Choi Minho. Nawi-wirduhan nga sa kanya si Iyeng kasi weird daw ngiti niya, but I find it cute because he is. Yup siya si Tae Joon sa To the Beautiful you. Girlcrush ko din kasama niya don. Si Sulli ng F(x). :D

and one of the longest na din itong si Kao Jirayu Laongmanee, Thai Actor. 

First saw him in Suckseed, then pati yung miniseries nila ni Nat Nauljam naghanap talaga ako ng may subtitle. Ammiel told me may movie daw siya na bading daw siya, kaya nga ba hindi ko na hinanap yon kasi masasaktan lang ako. HAHAHA, Kaya yung Se7en nalang. 

sa sobrang pagkaka-crush ko sa kanya, ginawa ko siyang wallpaper ng Ubuntu account ko hanggang sa tuluyang i-un-install ni Ammiel yung Ubuntu. 

He's also my phone's wallpaper for a very long time. 

and my desktop's background is still him. I so crush him that much. :D chaaar!

Magaling din kasi siya maggitara. Yung sa pepsi specials nila noon pinapanood ko din sa Youtube. Kaya tumataas yung bill ng kuryente namin ay dahil sa kanya :D 

Kang Min Hyuk. CNBLUE's drummer. Siya yung kapag makikita ko napapatili ako. Haha. Pramis. Napapatili ako sa lalaking to. Bukod sa sobrang singkit ng mga mata niya, ang gwapo niya pa din, magaling magdrums, maganda din boses. Pinagpala!

ginagawa ko ding desktop background tong si Kang Min Hyuk e. Pati wallpaper sa phone ko, kaso sa sobrang gwapo niya, nadelete ko pictures niya. Ayun, talo. 

Madalas, nung hindi ko pa nadedelete yung mga pictures niya sa phone ko non, tinititigan ko siya. Totoo. Ewan ko kung bakit. Pero hindi ako yung tipong magpapakaloko, dahil sa mga crush. Crush lang sila, di sila yung pag-ibig. :D 

Basta kasi singkit, naattract ako. Gusto ko singkit. Mga maliliit na mata na kapag ngumingiti nawawala. 

Marami man akong crush pero walang makakatalo sa mga lalaki kong ito. Sobrang gwapo nila. Hindi sila crush lang, mahal ko na sila. Mahal na mahal.

Mga anak kong si Reau at Rouis.

Si kuya Reaubot, ang batang mahirap pagpaalaman. Mahirap makipaghiwalay. 

Minsan ayaw na magkiss kay Ninang kapag magbaba-bye na si Ninang. 

 mga kengkoy at super kulit. 

Ang Kuya Reau at Ading Ouis ko, wag lang sanang lalaking makakalimutang ang Diyos, naku. Mga inaanak kong super kulit at singkit.

So, yesterday we went to the pool after ng church service namin. Kahit na pagod at kung ano-anong nangyari samin. Masaya. One of the reasons is, marami kami. Hindi na kami yung usual na kami-kami lang. Lumalaki ang grupo. May mga nadadagdag. at marami ang naligaw ng landas. Nakakalungkot. We did what we think could help them, it's up to them now. Well, dahil hindi kami  nagdala ng digicam, wala sakin ang mga pictures at hindi ko pa ma-upload. Seyeng uleyt.May pagkababy-sitter nga lang ang peg ko don pero ayos lang. That's what being an ATE is for. May kasamang 10 month old baby Zeg, 1 year old Mai-mai, 3 girls, 5 young ladies, 2 ladies, 5 young men, and 2 couples. We had a lot of fun.  

So because Tita Emilia and Vienna paid us a visit, nahuli kami pumunta. They were all wet and swimming when we got there. Don kami sa usual place namin, COUNTRY COTTAGE RESORT. Malaki, malinis, malapit. Madaling lakarin. At malamang sa malamang, sinimulan na naman akong basain ni Dave kahit wala pa talagang balak maligo. Una sa 6 ft.,sunod sa may 8 ft, at sa 8ft ulet. Ang hilig ng batang yun mandamay sa mga talon talon niya sa pool at parating ako yung dinadamay niya. Pero nakakatuwa kasi nagiging laughtrip pagkatapos. Hindi din naman kami nangitim kahit na simula tanghali kaming nandoon, dahil MAKULIMLIM ang panahon! Haha. Ang sarap maligo kasi walang iisiiping araw na magpapaitim. E di kami, babad to the max. Hindi mainit ang panahon pero mainit ang tubig. Masarap magbabad. 

Sobrang dami ng kulitan, at isa na doon ay ang magtatatalon sa 8 ft kahit hindi naman marunong lumangoy. Malalakas loob magtatatalon sa malalim na part kasi ba naman marami silang magsasagip. Si Shinshin na dati na ring muntik malunod ng dahil kay Dave enjoy na enjoy din. Ang e-epic ng mga memories don sa resort na yon. 

Dahil malapit nga ang resort, nilakad namin ang pauwi. Kahit medyo padilim na go lang. Nakakatuwa. Kami lang kasing malalaki na yung naglakad, nauna na yung mga couple, yung mga bata at yung tatlong young lady namin. Mahirap na kapag sumabay pa sila samin, we can't risk their safety para lang makasabay sila samin sa paglalakad. Nakakatuwa din na nahahawa ang mga youth samin. They are now thinking of welfare of each other na. Katulad ng i-suggest nilang pasakayin nalang yung mga bata kesa sa maglakad. At nung naglalakad na kami, nung sabihin kong maging alert ang boys lalo na sa mga pwedeng mambastos along the way. They are learning to take care of those people with them. dahil 5 boys and 5 girls kaming naglakad, yung mga boys, mga nasa likod, and nasa gilid, para medyo iwas sa disgrasya at pambabastos ng mga pwedeng mambastos sa dadaanan namin. 

Si Kazuo din, bago palang, 3 sundays palang ata namin siyang nakakasama. Siya ang ininterview  ko. Nakakatuwa. 

Nawa'y kung ano meron kami ngayon, maipasa sa mga susunod naming henerasyon. 

Yung ang dami-dami kong gustong i-blog kaso tinatamad akong maghalungkat ng mga thoughts ko para i-organize lahat ng yon.

Sabi ni Mama, "Baka naman sila normal at tayo ang abnormal."

Baka nga. Baka nga talaga. Marami kasing tao sa aming paligid ang namamangha sa kung anong meron kami sa pamilya. Hindi nila maarok ang mga prinsipyo at mga kaisipang meron ang bawat isa sa amin. UNA.Sa aming magkakapatid. Bakit daw kami sobrang close? Pano kami nagawang sobrang close nila Mama. Anong pagpapalaki ginawa nila para maging kami, kami. Sa totoo lang, hindi ko din alam. Basta ganto na kami. Kung ano man meron kami, kakaiba. Nung debut ko non, natuwa silang lahat. Ang nag-organize, si Kuya. Ang sa 18 roses ko, puro mga barkada, hindi ko, NILA. Puro mga kaibigan ni Kuya at Ammiel. Bakit? Kasi sila din yung mga ka-close ko. Naging 19 pa nga yon kasi pinagpilitan nung isang friend ni kuya, sarili niyang isama siya sa 18 roses kahit sobra na talaga. Kahit yung flower nalang sa labas yung kinuha niya OK lang daw sa kanya.Kung sino mga tropa ng mga kapatid ko, sila din mga tropa ko. Ganon din yung mga akin, sa kanila. Kahit na kami-kami lang lumalabas at naggagala OK lang samin. Inaabot pa kami ng madaling araw, kahit kasama namin si Bunso. Kuntento na kami-kami lang. Sweet no?
PANGALAWA. Yung passion namin to be used by God. From the head of the family up to the littlelest one. We're all in the ministry. Karamihan ng mga Pastor na nakilala ko, ayaw nila pumasok mga anak nila sa BibleSchool, yung iba naman gusto nila na nasa ministry mga anak nila kaso hindi nila mapasama sa ministry, sa kaso namin, kami yung naghahangad pumasok sa BibleSchool at kami ang mga nagkukusang sumama sa mga ministry na meron kami. Ewan ko ulit bakit. Kasi ganon talaga kami. Ganon kami lumaki. Minsan naiisip ko, may bearing kaya yung pag-stay namin sa ampunan noon kaya kami ganito ngayon?
PANGATLO. Yung sila Papa towards us, and us (magkakapatid) towards our parents. Sabi nila liberal daw. Pano, di nila maintindihan mga prinsipyo ng parents ko patungkol samin. Nakakalabas kasi ako non ng bahay kahit alanganing oras, basta kilala nila papa ang mga kasama ko. At si Kuya lang naman ang parati ko nong kasama. Kahit na madaling araw na kami umuwi. Ang gawain naman kasi namin ay magkwento ng magkwento ng lahat ng mga nangyari samin at hindi kami nakakalimot na mag-update ng kung nasaan man kami. At hindi din naman kasi ako lumalabas ng hindi ko kasama si Kuya o kaya si Ading. Mas gusto ko pa sila kasama kesa sa iba. No dull moments. :D Cool daw ng parents ko. E ano magagawa ko? Cool talaga sila. Wala na ako magagawa don kahit hindi ko maarok kung pano. Basta ganon na sila.
Pang-ilan na ba? Ahh PANG-APAT. May meaning kung bakit puro sa letter "A" ang start ng pangalan namin at kung bakit nage-end sa "EL" Other entry to kung bakit.
PANGLIMA. They always tell us not to havae grudges sa mga taong kung ano anong ginagawa sa amin. Once, nagkaroon ng matinding sagupaan between two tribes and it made a total chaos, not only to the two tirbes but also to the other tribes around them. Kahit na kung ano anong pinagsasabing masasakit nung tribe2 sa tribe1, still sinabi ng leader ng tribe1 na wag maghold ng grudge sa tribe2. Dapat daw panatilihin ang respect para sa tribe2 kahit na hindi na sila karespe-respeto. Ganon parati ang ginagawa ng tribe1.

Ganon talaga yon. Enemies will use every strategy and scheme to make a family that is oh so tight fall down. But YOU CAN'T KEEP A BLESSED MAN DOWN.

There are a lot of things I thank God for my family. No space and words in this blog is enought to tell and to share how is my family. It is better if you'll be a part. So, wanna join?

Nothing could put us down.